Een nieuw jaar – het oude liedje of een nieuw geluid?
Vaak begin ik verwachtingsvol aan een nieuw jaar.
Dat een nieuw jaar begint op 1 januari, is trouwens niet meer dan een afspraak die ooit is vastgelegd.
In wezen is het natuurlijk geen andere dag dan alle andere: een dag van 24 uur waarin licht en donker elkaar afwisselen.
Maar we ervaren 1 januari als de dag die het begin markeert van een nieuw jaar.
Die dag leg ik een nieuwe agenda op mijn bureau, hang ik de nieuwe kalenders op in huis en schrijf ik in een schrift de titels van de boeken, die ik het afgelopen jaar gelezen heb.
Vaste rituelen die het gevoel van een nieuw begin versterken.
Een ander ritueel (maar niet direct het mijne) is het uitspreken van goede voornemens.
Meer bewegen, minder schermtijd, meer aandacht voor dat ene familielid of buur, minder snel de auto pakken en vul maar aan.
Prachtige voornemens, maar niet altijd lukt het om de discipline blijvend op te brengen.
En dan is het weer het oude liedje, ook al is het jaar nog maar net begonnen.
Dit jaar is het anders, zo voel en hoor ik het tenminste.
Veel mensen beginnen vermoeid en bezorgd aan het jaar 2022 en denken met weemoed terug aan de jaarwisseling 2019/2020, toen we nog nooit hadden gehoord van het coronvirus.
En vorig jaar dachten en hoopten we nog: volgend jaar is het voorbij.
Net zoals ik vorig jaar met Kerst dacht: volgend jaar is iedereen weer welkom, een volle kerk waar uit volle borst gezongen kan worden, wat fijn!
Maar opnieuw ging het anders.
En nu staan we op de drempel van een nieuw jaar, wat zal het ons brengen?
Misschien houden we ons hart vast en daar is alle reden toe. Niet alleen vanwege corona, maar ook vanwege andere zorgen: zoveel jongeren en jongvolwassenen die depressief zijn, de klimaat- en vluchtelingencrisis en het maar uitblijven van genoegdoening voor de gedupeerden van de aardbevingen en de toeslagenaffaire.
Daarbij komt dan ook nog de verharding in de samenleving, de grote tegenstellingen en de toenemende agressie.
We willen en kunnen onze ogen niet sluiten voor alle leed en verdriet.
Maar dat is niet alles, er is zoveel meer: ongetwijfeld zullen er hoopgevende gebeurtenissen plaatsvinden, op allerlei momenten zullen het leven en de liefde worden gevierd, zullen mensen elkaar vertrouwen geven en grenzen doorbreken.
Bij dat alles is voor mij de waarde van onze kerkelijke gemeenschap groot.
Al lijkt het soms tegen beter weten in, wij blijven de oude woorden over geloof, hoop en liefde lezen. Als troost en als aansporing.
Wij blijven bidden tot God en geven daarmee onze stem aan wie geen stem meer hebben.
Wij blijven – al dan niet uit volle borst – zingen over een wereld van vrede en recht.
Wij blijven met elkaar verbonden, jong en oud, thuis en in de Martinuskerk.
En we blijven, niet te vergeten, onze blik naar buiten richten, op het dorp en de stad, op de wereld.
Ik hoop voor ieder op een nieuw jaar met licht en uitzicht.
Ik wens iedereen moed en veerkracht, geduld en hoop.
Dat het nieuwe jaar ons goede dingen mag brengen, persoonlijk en als plaatselijke kerken.
Dat er – ondanks alles – volop nieuwe geluiden zullen klinken.
Ds. Els Diepeveen.
