Uitpuffen in het zacht gras
Een tijdje geleden was ik te gast op een conferentie in Engeland. Ik was door de Protestantse Kerk in Nederland uitgenodgd om mee te gaan naar de internationale conferentie van Messy Church, de ‘oermoeder’ van Kliederkerk, iets dat wij inmiddels ook zeven jaar in Zutphen aanbieden.
De conferentie werd gehouden op een prachtige plek: een redelijk groot landhuis, dat het niet slecht zou doen in de serie Downton Abbey, omgeven door prachtige tuinen en grasvelden.
Drie dagen lang werden we daar ondergedompeld in ontmoetingen met andere mensen die over de hele wereld vormen van Kliederkerk opgezet hadden, Bijbelstudie, diverse workshops en Engels eten. Daarnaast was er uiteraard iedere dag wel een gezamenlijke viering, uiteraard in de vorm van een ‘Messy Church’. In deze vieringen werd nog eens des te duidelijker dat Kliederkerk een vorm van kerk-zijn is voor jong en oud.
Een aantal van de workshops en onderdelen van de viering vond buiten plaats. Zo genoten we temidden van Gods schepping en soms zelfs zittend in het gras van al het moois dat ons gegeven is: de zon, de wind, de bloemen en de natuurlijke materialen waarmee we aan de slag mochten.
Na die drie overvolle dagen en een reis naar huis die voor mijn gevoel veel langer duurde dan de heenweg, merkte ik dat ik niet moe was. Ik was helemaal opgeladen van alles wat ik had meegemaakt. Heerlijk had ik het gevonden om een goede bijbelstudie bij te wonen zonder dat ik die zelf had voorbereid. Of het vieren zonder dat ik zelf iets hoefde te doen. Ik realiseerde me, hoezeer ik het had gemist om met vakgenoten samen te zijn rond Schrift en tafel en ondergedompeld te zijn in het geloof. Want hoe creatief de afgelopen twee coronajaren ook zijn geweest: ze waren voor mijn eigen geloofsleven eerder wat aan de dorre kant, dan een grazige weide.
Ik bedacht ineens hoe de mensen zich gevoeld moesten hebben toen ze bij het meer van Galilea zaten en onderwezen werden door Jezus. Johannes vertelt in zijn Evangelie zelfs dat ze in het zachte gras zitten. Ook zij zitten aan Jezus’ voeten en hangen tegelijkertijd aan zijn lippen in de hoop om letterlijk en figuurlijk op adem te komen. Om daarna, gevoed door het Woord, weer op weg te gaan en het over de wereld verder te verspreiden.
Misschien heeft u zelf ook wel eens zo’n moment gehad in uw leven. Zo’n moment dat het werk of de dynamiek van het leven alle aandacht opslokt. Of dat een nare ziekte alle energie kost en u al blij bent als u de dag doorkomt. En dat kan ook invloed hebben op de manier waarop u dan uw geloof beleeft. En hoewel uw hoofd er misschien niet naar staat op dat moment, kan het juist dan nodig zijn om op zoek te gaan naar zacht gras en te zoeken naar manieren om God te vinden.
Daarom proberen we als kerk op allerlei Manieren te zoeken naar stukken ‘zacht gras’: samenkomen rond het geopende Woord om zo op adem te komen. We doen het in de kerkdienst, waar we in stilte, gebed en gezang ons richten op God in de hoop dat Hij onze harten opent voor Zijn Woord. We hopen het te vinden als we elkaar, bij de koffie na de dienst, ontmoeten en erover verder praten. We doen het in het pastoraat, het jeugdwerk, in de vergaderingen.
Ik wens u toe dat u deze maanden ook een moment weet te vinden om een pas op de plaats te maken. Om een plek in het zachte gras te vinden (bijvoorbeeld op de camping, langs de IJssel of misschien zelfs het gras van uw gedachten) en te verwijlen bij wat God ons te vertellen heeft.
ds. Irma Pijpers
